Welkom op mijn persoonlijke site, dit is een verzamelplaats waar mijn interesses tentoongesteld zijn. Dit is best veelomvattend maar altijd samen te vatten met deze thema's. "van niets iets maken", "haalbaarheid en grens verleggen", "glans en materiaal". "geen waarde maar waardering".

Van jongs af aan ben ik aardig creatief. Dit begon met tekenen. Altijd op zoek naar het perfecte lijntje, het accent waar het moest liggen. Wat ik maakte vond ik nooit mooi. Ik wilde op zoek naar mijn ei op de MTS, richting bouwkunde... Ik was gek op die mooie tekentafels, de professionele uitstraling, de pennen, linialen en mallen stonden symbool voor romantiek van het ontwerpen en tekenen. Op de HTS en later op het werk was het rap gedaan met deze tekenkunst. De opmars van de computer was niet meer te stuiten. Deze saaie commando-doos met toetsenbord en TV zorgde voor snelheid, rappe aanpassingen maar ik miste de romantiek van het handwerk.

En... Franx Cartoons werd geboren. Hobbymatig tekende ik er op los. Ik maakte cartoons van mensen maar vooral auto's. Extra uitdaging was om belijning van het originele onderwerp terug te laten komen in een heel ander jasje. Het perfecte lijntje hoefde ik niet meer te zoeken wél moesten er lijnen getekend worden die het onderwerp versterken of beter, aandikken. De cartoons van mensen (karikaturen) waren leuk om te doen maar ik kon echt losgaan op de auto's. Door de jaren heen was ik altijd al auto-gek maar nu kon ik met mijn eigen stijl 'gezicht geven'. De technieken die ik gebruik zijn/waren simpel. Potlood, zwarte inkt, kleurpotlood, stiften, gummen etc...

Dit handwerk leidde tot het winnen van de Autoweek ontwerpwedstrijd "Pimp Our Subaru". Ik wist dat vele deelnemers fotoshop achtige computer-ontwerpen gingen leveren, voor mij de kans om een handgetekende prent neer te leggen, de winst was binnen! De auto werd gemaakt naar het ontwerp (zo ongeveer dan) en geveild voor het goede doel.

Intussen vond ik op autogebied een nieuwe interesse, het autopoetsen. Dit moest natuurlijk weer perfect gebeuren. Vaak liepen vrienden en kennissen hun eigen auto voorbij als ik klaar was met hun vierwieler. Mooier kon je ze niet krijgen na slechts een dagje boenen (binnen en buiten). Ik leerde vooral goed kijken en haalbaarheid in te schatten. Iets wat ik helemaal los kon laten bij mijn eigen auto's later... Die kennen geen tijdsgrens voor detailing / poetsen dus altijd opbouwend mooier en strakker door de jaren heen. De zoektocht naar perfectie is een weg zonder einddoel. "Beauty is in the eye of the beholder" vind ik een mooie conclusie.

Het is het gevoel wat je er instopt van jezelf. Hoe verder je gaat in onderhoud en verfraaiing, hoe meer de auto gaat leven in je gevoel.     

Geen van mijn auto's, ook die ik er later bijkocht, bleven vrij van schades of erger nog: behoorlijke ongelukken. Sommige waren echt op het randje van enkeltje sloop. Dat wil zeggen, de meeste mensen zouden er afstand hebben gedaan. Tot op heden heb ik ze er met hulp uiteraard allemaal weer doorheen getrokken. De grens van de haalbaarheid verlegd. De meeste mensen sloegen hun handen voor de ogen maar later later keken ze hun ogen uit. Ze kwamen er altijd mooier en beter uit dan ze ooit waren. Ze hadden hun 'waarde' weer terug en het plaatje klopt weer. Ik ben hierbij altijd geinspireerd geweest door de film 'Christine'. Die diepere boodschap die rust in dat verhaal is de onafscheidelijke combinatie auto en eigenaar. De Plymouth Fury uit 1958 met het kenteken CQB241 (Seek You Be Two For One) was nogal wraakzuchtig, maar je auto naar de sloop trappen kon ik vanaf toen niet meer. 

Ik heb het niet alleen met auto's, maar eigenlijk met alles. Als het maar een beetje afgedankt is, ondergewaardeerd of voor defect versleten wordt, probeer ik de schoonheid of de nuttige waarde ervan in te zien. Dingen opknappen, een nieuwe functie geven, door de tijdgeest heen liften vind ik prachtig om te doen, up-cycling heet dat tegenwoordig.